Leconte de Lisle Kimdir? Evi nerede? Nerede oturuyor?

Yunan mitlerinin duygusal bölünmesinden etkilenen Parnasçılar’ın ileri gelen bir temsilcisi olarak kabul edilir.

Leconte de Lisle, 22 Ekim 1818 tarihinde Fransa, Saint-Paul, Réunion Adası’nda doğmuştur. Bu ada daha sonra Bourbon Adası olarak anıldı. Babası orduda eski bir cerrah doktor olarak görev yaptı. Rennes’te eğitim gördü. 1832’de Réunion’a döndü. 1837 senesinde 18 yaşında, hukuk okumak için Paris’de Hukuk fakültesine girdi. Eğitimini bitirdiktan sonra kısa bir süre Réunion’a geri döndü, fakat 1845‘te adadan son kez ayrılarak Paris’e yerleşti.

Leconte de Lisle, koyu bir cumhuriyetçi oldu; 1845-1851 içerisinde Jean Baptiste Joseph Fourier‘nin toplumsal ütopyacı görüşlerini benimsedi ve bu topluluğun yayın organı olan “La Phalange” dergisinin sekreterliğini üstlendi. İlk şiirleri bu dergide çıktı. 1851 senesindeki hükümet darbesinden sonra, düş kırıklığına uğrayarak politikadan uzaklaştı. Kendini şiir sanatına adadı; geçimini sağlamak maksadıyla “İlyada” ve “Odissia” gibi antik Yunan yapıtlarını çevirdi. Bir öğretmen olarak geçimini sağladı, fakat Charles Baudelaire tarafından teşvik edilen Leconte de Lisle, 1852 senesinde “Poèmes Antiques” (Antik Şiirler) adlı ilk şiir kitabı yayımlandı. Ayrıca o yıl Palais de Luxembourg’da kütüphaneci yardımcısı oldu. Yayınları 1854’de Poèmes et poésies, 1859’da Le Chemin de la croix ve 1862’de Poèmes barbarları izlemiştir.

1856 senesinde l’Académie Francaise tarafından ödüllendirildi ve 1857 senesinde Anne Adélaide Perray ile evlendi.

Leconte de Lisle ateşli bir Cumhuriyetçi olmasına rağmen, III. Napolyon zamanında İmparatorun kendisine sunduğu emekli aylıkları ve süslemelerini kabul etti. Bu, İkinci İmparatorluğun yıkılmasından ve 1871’de Üçüncü Cumhuriyet tarafından değiştirilmesinden sonra aleyhte tutuldu.

Hayranları içerisinde, Jose Maria de Heredia, Villiers de l’Il-Adam, Léon Dierx, Sully Prudhomme ve Stéphane Mallarmé adında saygın bir edebi şahsiyet halini aldı ve 1874’te Yunan klasiklerinden “İlyada” ve “Odyssey”yi çevirisini yaptı. 1883’te Légion d’Honneur’un Memuru oldu ve 1884’te Poèmes Tragiques’i için L’Académie Française’den bir ödül aldı. Victor Hugo‘nun ölümü üzerine boşalan Academie başkanlığına (Fransız Akademisi’ne) 1886’da seçildi.

19. yüzyıl sonlarına doğru, romantiklerin duygusallığına ve bireyciliğine tepki olarak kurulan ve “sanat için sanat” anlayışını savunan Parnasçılar akımının temsilcisi Leconte de Lisle, Homeros’un Odysseia ve İlyada gibi destanlarını çevirmesinin sonrasında büyük tartışmalar yaratmıştır. Antik mitler onun için her daim mühim bir yere sahip olmuştur. Hatta bu mitleri bir bilgenin, bir arkeoloğun merakıyla inceleyerek şiirlerinde bunların doğru bir halde aktarılmasına büyük özen göstermiştir. Kelt, İskandinav, Hellen, Hint uygarlıklarını kaleme aldığı şiirlerini Poèmes Antiques, Poèmes Barbares, Poèmes Tragiques adlı yapıtlarında bir araya getirmiştir

Şiiri, insanlık meselelerine katılmak yerine gözlemleyici olarak gözlemlenen, klasik oranlarda açık, ritmik bir tarzdaydı. Yunan mitlerinin duygusal bölünmesinden etkilenen Parnasçılar’ın ileri gelen bir temsilcisi olarak kabul edilir. Parnassizm, romantik dönemin fazlalıklarını içermek için daha katı bir çaba sarf etti ve daha sonraki sembolist şairlere köprü oluşturdu.

Leconte de Lisle hayatı boyunca geniş kapsamlı yazılar yazdı: nesir hikayeleri, denemeler, konuşmalar ve oyunlar yazdı. Ama en iyi şiirsel koleksiyonlarıyla tanınır. Leconte de Lisle bunun bunun yanında Antik Yunan trajedileri ve Aeschylus (Eshilos), Sofokles, Euripides ve Horace gibi şairlerin çevirileriyle de tanınır.

Şiirlerinden bazıları, 19. yüzyılın sonları ve 20. yüzyılın başlarından kalma büyük besteciler tarafından müziğe ayarlanmıştır.

Leconte de Lisle, 17 Temmuz 1894 tarihinde Voisins-le-Bretonneux, Fransa’da 76 yaşında ölmüştür.

Eserleri :
1852 – Poèmes antikaları(şiir)
1862 – Poèmes barbarları (şiir)
1884 – Poèmes tragiques (şiir)
1855 – Poèmes et Poésies (şiir)
1856 – Le Chemin de la Croix ve La Passion hakkında (şiir)

1871 – Le Soir d’une Bataille (şiir)
1871 – Le Sacre de Paris (şiir)
1895 – Derniers poèmes (şiir)
1902 – Premières Poèsies et lettres intimes (şiir)
1895 – Les États du Diable (şiir)
1852 – Hélène (Tiyatro)
1873 – Les Érinnyes (Tiyatro)
1888 – L’Apollonide (Tiyatro)
1895 – Frédégonde (Tiyatro)
1861 – Théocrite, Idylles ve Epigrammes ; Odes anacréontiques (Çeviri)
1866 – Homeros, Iliade (Çeviri)
1868 – Homeros, Odyssée (Çeviri)
1869 – Hésiode, İlahi orfikleri, Théocrite, Biôn, Moskhos, Tyrtée, Odes anacréontiques (Çeviri)
1872 – (Eshilos (Çeviri)
1873 – Horace, Œuvres (Çeviri)
1877 – Sofokles(Çeviri)
1884 – Euripides (Çeviri)
1852 – Préface des Poèmes antikaları Manifestosu’nu
1855 – Préface des Poèmes et Poèsies Manifestosu’nu
1861 – Préface des Idylles de Théocrite ve Odes anacréontiques Manifestosu’nu
1867 – Avertissement de la ‘ nun diğer (Çeviri)si: Iliade d’Homère. Manifestosu’nu
1840 – Mon premier amour en nesir Récit en nesse
1841 – Une Peau de Tigre Récit en nesse
1846 – Le Songe d’Hermann Récit en nesse
1846 – La Mélodie incarnée Récit en nesse
1846 – Le Prince Ménalcas , Récit en nesse
1846 – Sacatove , Récit en nesse
1847 – Dianora Récit en nesse
1847 – Marcie Récit en nesse
1847 – La Rivière des Songes Récit en nesse
1847 – La Princesse Yaso’da Récit en nesse
1876 – Phalya-Mani Récit en nesse
1858 – L’Inde française (Tarihsel kitap)
1870 – 2013 – Catéchisme populaire républicain (Tarihsel kitap)
1871 – 2013 – Bir Halkın Hristiyanlık Tarihi (Histoire Populaire du Christianisme) (Tarihsel kitap)
1871 – 2013 – Bir Fransız Devrimi Tarihçesi (Histoire Populaire de la Révolution française) (Tarihsel kitap)
1876 – Ortaçağın İnsanlık Tarihi (Histoire Populaire du Moyen-Âge) (Tarihsel kitap)
1861 – Charles Baudelaire , Les Fleurs du mal , édition, Paris, Poulet-Malassis (ihbar)
1864 – Les Poètes çağdaşları : Béranger , Lamartine , Victor Hugo , Alfred de Vigny , Auguste Barbier (ihbar)
1887 – Dikkatli olun Victor Hugo (ihbar)
1887 – Not Auguste Barbier hakkında bilgi (ihbar)
1889 – Uyarı: Edmond Haraucourt (ihbar)
1885 – Victor Hugo için mezar konuşması. Konuşma
1887 – Fransız Akademisi tarafından kabul edilirken verilen konuşma Konuşma
1891 – Léon Vanier, Rimes de mai: Les Églantines önsöz
1891 – Georges Bois, Mösyö le Vicaire önsöz
1893 – Robert de Montesquiou , Les Chauves-Souris önsöz
1894 – Jean Dornis, La Voie douloureuse , roma önsöz
1894 – Judith Gautier , İskender, tarihî persanarı önsöz
1848 – Soutien la République ve kölelik kaldırımı istirham
1887 – Eyfel Kulesi‘ne karşı sanatçılar istirham

Kaynak:Bilgisayfam.net